เมื่อดูรายจ่ายงบประมาณ ก็ต้องดูผลการจัดเก็บรายได้ 7 ปีงบประมาณ พบว่ามีการจัดเก็บรายได้ต่ำกว่าประมาณการถึง 3.3 แสนล้านบาท ซึ่งเกิดจากสถานการณ์โควิดซึ่งเข้าใจได้ จึงมีการขอกู้เงินเพิ่ม 1 ล้านล้านบาทไปเข้าสู่ในระบบเศรษฐกิจ และเมื่อมีการอัดเงินเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจแล้วเงิน 1 ล้านล้านบาทก็ควรไปกระตุ้นหมุนเวียนเศรษฐกิจให้เติบโตขึ้น แต่ปรากฏว่าเงินที่ใส่เข้าระบบไม่ได้ไปหมุนกลับมาเป็นการจัดเก็บรายได้หรือภาษีเลย เกิดปัญหาเงินสดขาดมือ และที่หนักกว่านั้น เมื่อจัดเก็บภาษีได้ลดลง ขอกู้เงินไปเยียวยา 1 ล้านล้านบาทแล้ว แต่ยังปรากฏว่าเมื่อปิดปีงบประมาณกลับยังขาดดุลงบประมาณ จึงต้องขอกู้เงิน 4 แสนล้านบาทจากสภา แต่ผมมาพบตอนหลังว่า กระทรวงการคลังไม่ได้ขอกู้เงินแค่ 4 แสนล้าน แต่กลายเป็นกู้เงิน 7 แสนล้านบาทโดยไม่ผ่านสภา โดยกระทรวงการคลังยังตอบไม่ได้และสภายังไม่รับทราบถึงการกู้เงินจำนวนนี้ ซึ่งถ้าจะทำให้ถูกกฎหมายและวินัยการเงินการคลัง รัฐบาลจะต้องนำยอดเงินกู้ที่เกินไปกว่าที่ขอต่อสภา ไปขอเป็นเงินกู้ในปีถัดไปและนำตัวเลขไปใส่ไว้ในงบประมาณให้ถูกต้องมากกว่านั้น นายกรัฐมนตรียังไปแก้ไขกฎหมายการจัดทำสัดส่วนการจัดทำงบประมาณรายจ่ายฯ ในส่วนที่เกี่ยวข้องกับสัดส่วนงบกลางรายการเงินสำรองจ่ายเพื่อกรณีฉุกเฉินเร่งด่วน จากปกติที่นายกฯสามารถตั้งงบกลางได้ไม่เกิน 3.5 เปอร์เซ็นต์จากงบประมาณรายปี แก้เป็น 7.5 เปอร์เซนต์หรือสองเท่าจากเดิม เพื่อโอนเงินรายจ่ายเงินสำรองจ่ายมาอยู่ในมือนายกรัฐมนตรีคนเดียว เท่ากับปีที่ผ่านมานายกฯ โอนเงิน 2 แสนล้านบาทมาอยู่ในมือคนเดียวโดยไร้การตรวจสอบโดยสิ้นเชิงนี่คือสิ่งไม่ชอบมาพากล นี่คือการฉวยโอกาส

“วันนี้ประชาชนกำลังจะอดตาย ธุรกิจเจ๊งปิดตัว ประชาชนหากินลำบาก ประชาชนแย่งชิงเงินเยียวยาเหมือนรายการชิงโชค ส่งออกติดลบ ท่องเที่ยวเงียบตายสนิท คนไทยมองไม่เห็นอนาคต การบริหารจัดการประเทศแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าพังพินาศจะให้เรียกว่าอย่างไร” นายไชยา กล่าว