กรณีถุงมือยางอัปยศนั้นเริ่มระแคะระคายตั้งแต่มีการระบาดของโควิด-19 ในประเทศไทย แล้วมีพ่อค้ากลุ่มหนึ่งพยายามไล่ซื้อถุงมือยางจำนวนมาก กว่า 500 ล้านกล่อง ทั้งที่กำลังการผลิตของประเทศไทยมีเพียงแค่ 200 ล้านกล่องต่อปี จึงติดตามเรื่องนี้ก็พบว่าองค์การคลังสินค้า (อคส.) เองมีความต้องการถุงมือยางจำนวนมากเพื่อส่งไปขายในต่างประเทศ จึงแปลกใจว่าในประเทศก็ขาดแคลนกลับจะมีการส่งออกไปขายในต่างประเทศ เมื่อตรวจสอบก็พบการสร้างความต้องการลวงว่ามีผู้สั่งซื้อถุงมือยางจำนวนมากแล้วมีการเบิกเงิน อคส.ออกไปกว่า 2,000 ล้านบาทแล้วโดยที่ยังไม่ได้เลย จึงมองว่าอาจมีการทุจริตเกิดขึ้น ซึ่งน่าสนใจว่ากรณีนี้มีมูลค่าสัญญามากกว่าหนึ่งแสนล้านบาท แต่ปรากฎว่าประชาชนได้รับรู้เลยและมีกระบวนการทำให้เรื่องนี้เงียบมากๆ

เมื่อพบความผิดปกติ ก็จัดหาข้อมูลจากทั้งข้อมูลเปิดทั่วไป คือจากคณะกรรมาธิการของสภาที่เป็นข้อมูลสาธารณะที่เปิดเผยได้ และข้อมูลลับที่เปิดเผยไม่ได้ ซึ่งได้มายากมากและใช้เวลามากกว่า 6 เดือน ในการแกะรอย และเมื่อได้ข้อมูลมาก็เก็บเป็นความลับ จากนั้นก็รีเช็คว่าข้อมูลไม่ผิดและเก็บไว้จนถึงวันอภิปราย โดยไม่เปิดเผยกับใครเพื่อไม่ให้ข่าวรั่วไหล ซึ่งหลังจากอภิปรายไม่ไว้วางใจแล้วก็จะมีการดำเนินการยื่นเรื่องต่อหน่วยงานต่างๆ เพื่อเอาผิดกับบุคคลที่เกี่ยวข้องด้วย