ระยะเวลา 2 ปีที่เราอยู่กับโควิด-19 พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าการรับมือของภาครัฐนั้นไร้ประสิทธิภาพในทุกมิติ ทั้งระบบประสานงาน ระบบคัดกรองผู้ป่วย การจัดหายาและวัคซีน ตลอดจนการจัดสรรงบประมาณที่ขาดการวางแผนระยะยาว
ปรากฏการณ์หนึ่งที่สำคัญอย่างยิ่งคือ หากคุณเป็นผู้ป่วยสีแดงในกรุงเทพฯ คุณจะไม่มีเตียงในโรงพยาบาลให้นอน กลับกัน หากคุณเป็นผู้ป่วยสีแดงในจังหวัดอื่นๆ คุณจะมีเตียงในโรงพยาบาลให้นอน
นั่นเป็นเพราะกรุงเทพฯ ไม่มีโรงพยาบาลชุมชนประจำเขต ในขณะที่ต่างจังหวัดมีโรงพยาบาลชุมชนประจำอำเภอ ซึ่งสามารถคัดกรองผู้ป่วยและให้บริการทางการแพทย์เบื้องต้น ซึ่งรวมถึงการผ่าตัดที่ไม่ซับซ้อนด้วย
เพื่อแก้ไขปัญหาโครงสร้างสาธารณสุขในกรุงเทพฯ อย่างถาวร พรรคเพื่อไทยเสนอให้ กทม. สร้างโรงพยาบาลชุมชนขนาด 120 เตียงอย่างน้อยเขตละ 1 แห่ง
นับจากนี้ คนกรุงเทพฯ ไม่จำเป็นต้องเดินทางข้ามเขตเพียงเพื่อจะไปหาหมอด้วยเรื่องเจ็บป่วยทั่วไป และในสภาวะวิกฤติ คนกรุงเทพฯ ก็จะมีโรงพยาบาลใกล้บ้านเป็นที่พึ่งในยามเร่งด่วน มีเตียงให้นอนรับการักษา และคนกรุงเทพฯ ต้องไม่สูญเสียใครไปเพราะไม่มีเตียงอีก